Сьпелы плод кастрычнік з дрэва рве.
Лопаецца мяккая шкарлупка.
I, падскочваючы, карыя каштаны
У густой хаваюцца траве.
Прыгадаў цябе, мая галубка!..
Можа там, у змроку распластаным
Сохнеш, як лілея на жарсьцьве.
Прыгадаў, і ціха затужыў.
Слаўная, на Случчыне калісьцi
Я ў цябе і ў восень закаханы
На прысадах з крозамі кружыў,
I танула песьня ў жоўталісьці.
Там таксама падалі каштаны,
Падаў ліст і сітны дождж імжыў.
Мне даруй за смутак і нуду.
Маё-ж сэрца сьціснута ў калодкі,
I баліць, і марыць Беларусяй.
Дарагая, ў добры час прыйду!
На вясьне ў дні шумнае паводкі
Я, нязломны ў бурах, прабяруся
Да цябе, як промень праз ваду.
17.X.1946.
|
|
